Verder zakkend naar het donker...

Steeds een stukje verder zakkend naar het donker.

Het niet kunnen plaatsen, nergens meer zin in, zal wel door het c-virus komen waar ik positief op testte, , morgen zal 't wel beter gaan..

Maar het wakker worden, wordt elke dag vervelender, ik voel me niet lekker meer in mijn lijf.

Mijn hoofd neemt een loopje met me en daar is het zinnetje hardop:

'Er klopt iets niet' ik voel paniek en ongemak.

En dan eindelijk valt het kwartje. 2 jaar lang heb ik het tegen kunnen houden maar dan toch het c-tje.. jeetje mijn hormoonhuishouding is verstoord en 'hallo depressie'

Maar dat kan toch niet??, Ik heb alles goed gedaan al die jaren. Op tijd gekozen voor mezelf en het ging zo goed!! Het laatste bergje shit ging ik in januari aan en ik zie me nog staan.

"Ja nu kies ik écht voor het leven!'

En nog geen maand later is het fucking zwart.

De schrik zit er goed in en ik ben blij dat ik het bespreekbaar kan maken met de mensen om me heen. Ik voel dat ik me schaam. Ongelofelijk maar waar. Een boek heb ik erover geschreven en toch, ik schaam me.. dat me dit weer overkomt.

En ik weet het nog goed de woorden van de psychiater 'het enige dat in de toekomst een gevaar kan vormen is de overgang of een zwangerschap mevrouw'.

Fuck helaas hier had ik niet op gerekend.

Ik had gehoopt dat als ik wist waar het aan lag, het wel over zou gaan. Maar het is eerlijk gezegd best hard werken. Harder dan ik dacht. En dan komt ook het stemmetje 'stel je niet aan je, je hebt alles wat je maar wensen kunt bla bla bla,'. Ja klopt heb ik ook, maar ik heb ook een 'defectje' en zodra de balans verstoord raakt, neemt mijn brein een loopje met me.

En nee, het gaat niet om medelijden.

In eerste instantie moest ik het voor mezelf zwart op wit zien om het serieus te nemen. En ik kwam erachter dat ik niet de enige ben die hier mee dealt. En gelukkig, de zon schijnt ook weer voor me. Maar ik ben me echt het lazarus geschrokken. Maar we hebben dus niet alles onder controle. En gelukkig, het gaat al stukken beter en het is ook geen ravijn deze keer en ook niet de mount everest die ik op hoef te klimmen. Maar pittig is het wel..

Ik schrik het meeste van de walging die ik eventjes op voel komen. Maar dan weet ik het weer. Ik ben gewoon nog Dunja en ik maak me er hard voor om de impact van onzichtbare schaamte aan het licht te brengen als het gaat om psychische kwetsbaarheid. Dus misschien had ik het weer even nodig om bij mezelf en mijn missie te blijven....